හතරයි දශම එකයි.
වැඩේ වැරදීගෙන එන බව වැටහුන මම ජේෂ්ඨයාගේ මුහුණ දෙස බැලුවා.
ගහපිය පට්ට හු.......
මම නැවතත් සුපුරුදු ආකාරයටම ක්‍රියාත්මක උනා...
හතරයි දශම දෙකයි.
හතරයි දශම තුනයි.
.......
.......
හතරයි දශම අටයි එකයි.
හතරයි දශම අටයි දෙකයි.
හතරයි දශම අටයිතුනයි.
.......
.......
හතරයි දශම නවයයි එකයි එකයි.
.........
.........
දැන්නම් පර්සරයේ සියලු සීතල මැකී යමින් සිහින් ඩහදිය පාරක් කමිසයෙන් වැසී ඇති පිට දිගේ රූටාගෙන එනු දැනෙයි. අත් දෙකේ නකල්ස් යන්තමින් වෙව්ලනු දැනෙයි. ජේෂ්ඨයා තවමත් අණ දෙයි.
හතරයි දශම නවයයි නවයයි එකයි.
හිතෙන් ගනන් කරමින් මම ඩිප්ස් ගසමි. දැන් මගේ ගණනට අනුව නම් පනහද ඉක්මවා ඇත. එහෙත් ජේෂ්ඨයාට තවම පහක් නැත.
පහයි.....
දඩාස්...
මගේ ශරීරය දරා ගැනීම ඉක්මවීය. මුනින් අතට ඩහදිය වැටී ඇති සිමෙන්ති පෙිළව මත ඇද වැටුනෙමි.
මගේ අසල සිටි මිතුරෙකු මා වත්තන් කිරීමට ලං විය.
"අහකට වෙයං." ඒ ජේෂ්ඨයෙකි.
මා හට අණ දුන් ජේෂ්ඨයා ලං විය.
උඹට අමාරුද....
නැතැයි කීමට මම හිස වැනීමි. එහෙත් වචන පිට නොවුනේ හති දමමින් සිටි නිසාවෙනි. කෙසේ වෙතත් මොහොතක් මෙලෙස සිටීම හොදයැයි මම තීරණය කළෙමි.
තවත් සුළු වෙලාවක් කාමරයේ රැදී සිටි ජේෂ්ඨයන් පිරිස පිටවී ගියහ.
මිතුරෝ මා වටකර ගත්හ. මම තනිවම නැගිටීමි. සිතු තරම් මා දුර්වල නිවීමි. මහන්සිය හැරුන විට වෙනත් කිසිවක් නොවුනි. මේ වන විට අප අප පිළිබද තොරතුරු තරමත් දුරට දැන සිටිය අතර එකිනෙකා කෙරෙහි මිත්‍රත්වයක්ද ගොඩ නගා ගෙන සිටියහ.
සමාවෙන්න හැට හය.
ඒ පාර තවත් කරදරයක්.
හිමෙන් සැරේ අපෙන් අයෙක් දොර ඇරියා.
සරමක් හා කමිසයකින් සැරසුන ආගන්තුක අයෙක් දොර ළග.
"රසික මම උඹ හොයාගෙන ආවේ"
මෙලෙස පැවසුවේ කොත්මලෙන් පැමිණි රසිකටය. අමුත්තා ඔහුගේ පාසල් මිතුරෙක් විය.
හා.. හා. යමල්ලා රෑට කන්න... දැන් වෙලාව කීයද බලපන්..
අපි නම් දැන් හොදට බඩ පුරා කාලයි ඉන්නේ.
නවය පහු උනොත් කැන්ටිමේ මොනවත් නෑ.... දැනටත් මාර පෝලිමක් තියෙන්නේ... යමන් යමන්...
ඔහු පැරණි සිසුවෙක්ද.. ඔහු මේ පිළිබද තොරතුරු ඔහු දැනගත්තේ කොහෙන්ද....ප්‍රශ්න ගනනාවකි.
කෙසේ වෙතත් ප්‍රශ්න කොකර අපි මුදල් ද ගෙන ඔහු සමග ආපන ශාලාව කරා ගියෙමු. අතරමග දී හමුවූ නාන කාමරයෙන් මුහුණ සෝදා ගෙන පෝලිමට එක්වීමට අපට හැකි විය. ඒ වනවිටද සියයක පමණ පිරිසක් පොලිමේ විය. කාමර 144 ක පිරිස කොපමණද යන්න ඔබට සිතා ගත හැකි වනු ඇත. සියයක එකසිය පණහක පිරිසක් ආපන ශාලාව ඇතුලේ සිටි බව පෙනුනි.
පොලිමේ සිටින අතර තුර දී ජේෂ්ඨ සිසුන් වෙනත් පීඨවල සිසුන් අපෙන් විවිධ ප්‍රශ්න අසයි. ගීත ගැයීමට පවසයි. හදුනන කිසිවෙකුත් නොමැති බැවින් සියල්ලෝම ජේෂ්ඨයන් ලෙස පෙනේ. අපේම නවකයන්හටද අප බියවේ. සැම අයෙකු දෙසම සැකමුසුව බැලීමු. වචනයක් පිට කීරිමට කිහිප වරක් සිතා බලයි.
පැය කාලකට පමණ පසු මගේ වාරය ආවේය. මගේ මිතුරන් මාලු කෑම මිලදී ගත්තත් මම " එළවළු" කියා ඉල්ලුවෙමි.
රුපියල් හයක් දෙන්න.. විශ්වාස කළ නොහැකි බැවින් මම යලිත් කීයදැයි විමසුවෙමි. "රුපියල් හයයි"
මම රුපියල් දහයක් දී ඉතිරි ලබා ගතිමි. එළවළු කෑම ඉල්ලුවේ මිල ගැන සිතා නොව කෑම පිළිබද හරිහැටි නොදන්නා නිසාවෙනි. හිල්ඩා කැන්ටිමේ බත් අන්තිමයි කියා අසා ඇති නිසයි.
බත් පිගාන ගෙන මිතුරෙකු සොයා යාමට අදහස් කළත් අවකාශයක් නොවීය. "ඒයි ප්‍රෙශ් මෙහෙ වරෙන්.." මග හැරිය නොහැකි ජේෂ්ඨයෙකුගේ ඇරයුමක්.
සුභ සැන්දෑවක් ජේෂ්ඨතුමා...
මුලින්ම සුභ පැතුවෙමි. ඊළග වචනය කුමක්දැයි මම දනිමි.
සුභ වෙන්නේ කොහෙද තොපි ඇවිල්ලා අද අපිට කන්න දෙයක්වත් නෑ .... හ්ම්... ඉදගනින් කන ගමන් උඹේ පවුලේ අය ගැන විස්තරයක් කරපන්....
දැන් සමහර දේ හුරුය. මගේ නම ..... මගේ ගම....... මම අණුඩර කෑවේ.......... මැද අණ්ඩර කඩේ. මම අණුඩර කෑවේ... සූරා කෑම... මව් බස...මට සහෝදරියෝ දෙන්නෙක් ඉන්නවා. ඒ අය තවම අණ්ඩර කනවා...
මගේ තාත්තා රටට කන්න දෙනවා. අම්මා ගෙදරට වෙලා හුලං බොනවා. මම විස්තරය දිගටම කරගෙන යමි. තරමක් එහායින් හුරු පුරුදු කටහඩක් ඇසේ . අනුමානය නිවැරදි නම් ඒ කුලේ විය යුතුය. ඔහු ගැන තොරතුරක් දැනගීමට නැතිව සිතේ තිබුන කැළඹීම තුරන් විය. එහෙත් ඔහුද මා මෙන්ම තවකෙකුට විස්තරයක් කියයි. විටක ඔහු ඉදිරිපිට සිටින ජේෂෟඨයා සිනා සෙයි. විටක ලංවී කුණුහරපයෙන් බැන වදී. මට ඔහු හා කත‍ා කිරීමට හැකියාවක් නැ. කෑම නිමවා යාමට මත්තෙන් කෙසේ හෝ ඔහු හමුවීමට ඉටා ගත්තෙමි.
මා ඉදිරිපිට සිටි ජේෂ්ඨයා නැගිට ගියමුත් කුලේ ළගට යා නොහැකිය. ඔහු මා දැක ඇත. මම ඔහුට සිනාවක් පෑ මුත් ඔහු ප්‍රතිචාර නොදැක්වීය.
එක් වරම කාමරයේ දී හමුවූ නපුරු මුහුණක් ඇති ජේෂ්ඨයා මා ඉදිරිපිටින් ඉද ගත්තේය.
මතු සම්බන්ධයි.....
No comments:
Post a Comment