සරසවි මතක 03

    නැවතත් එතැන් සිට.......

        කාමරයේ අගුල විවෘත කර ඇතුල් වෙන්න ගිය අප දුටුවේ මේවා මාස ගණනක් වසා දමා තිබූ නිසාවෙන් ඉතාම අපිරිසිදුව, දුහිවිලි පිරී පැවති බවකුයි. මිතුරන් දෙදනා සමග පැමිණි ඔවුන්ගේ තාත්තලා මේ ස්ථානයේ දී අපෙන් සමු ගත්තා. මමත් ඒ අවස්ථාවේ දී ඔවුන්ගේ දෙපා නැමද ඔවුන් ලබා දුන් අවවාද ඉහලින්ම පිළිගත්තා.

        මීළගට අපේ කටයුත්ත වූයේ කාමරය පිරිසිදු කර ගැනීමයි. නමුත් ඊට අවශ්‍ය කොස්සක් අප සතුවුනේ නෑ. ඉතින් මේ සදහා නොදන්නා තැනක විදේශ අධාර සපයා ගැනීමේ ගැටළුවකට අප තිදෙනා මැදි උනා. කාමරය තුළ ඇදන් තුනකුත් තරමක් විශාල මේසයකුත් පුටු තුනකුත් තිබුනා.ඒවාද පිරිසිදු කළ යුතු තත්වයෙයි. අප සමුගෙන යන අවස්ථාවේ එක් මිතුරෙකුගේ පියාණන් කෙනෙක් දුන් උපදෙස්වලට අනුව මේ වන විට අප තිදෙනා කාමරය අගුළු දමා තිබූ අතර ජනෙල් හා බැල්කනියට ඇති දොර ද වසා දමා තිබුනා. (නවක සිසුන්ට නවක වධය ලබා දෙන බවක් දැන ගන්නට ඇති බැවින් එවැනි උපදෙසක් දෙන්න ඇති. කෙසේ වෙතත් මේ වන විට මා ද තරමක් තැතිගැන් වී සිටියා.මිතුරන් තුළින් ද ඒ බව පෙනෙන්නට තිබුනා.)

           කොස්සක් සපයා ගැනීමට නම් මුලින්ම බැල්කනිය පරීක්ෂා කළ යුතුයි. ඒ සදහා ඊට යා යුතු දොර ඇරිය යුතුයි. තරමක වෙහෙසක් දරා එය ඇරගත්තත් ලී පුටු දෙකක් හා කැඩුනු කොසු මිටක් හැර වෙන යමක් එහි නොතිබුනි. නමුත් මේ බැල්කනියටම විවෘත වෙන තවත් කාමරයක් දොරක් ඇති බව පෙනුනි. (රූප සටහනක් පසුව ඉදිරිපත් කරමි.)

         66 කාමරයේ බැල්කනියට ඇති දොරෙන් බැල්කනියට ඇතුළු වී බලන විට65 කාමරයේ බැල්කනියට ඇති දොර හමුවිය. එහෙත් එය වසා දමා තිබූ අතර ජනෙල් පියනක් ඇර තිබුනි. කෙසේ වෙතත් කාමරයේ කවුරුන් හෝ ඇද්ද ? ඔවුන් ජේෂ්ඨ සිසුන් වේද? එසේ උවහොත් කෙසේ ඇමතිය යුතුද? ඔවුන් කෙසේ ප්‍රතිචාර දක්වනු ඇතිද? අප නවක වධයට භාජනය කරනු ඇත්ද? වශයෙන් ගැටළු ගනනාවකට අප මුහුණ දී ඇති බව අපේ හැසිරීම්වලින් පෙනෙන්නට තිබුනි. එනම් අනෙක් කාමරය කරා යාමට කිසිවකුත් ඉදිරිපත් වීම ප්‍රමාද වෙමින් පැවතුනි.

        වෙන දෙයක් හොදටයි සිතමින් මම ම ස්වෙච්චාවෙන් ඉදිරියට ගියෙමි. ඇර ඇති ජනේලය තුළින් කාමරය තුළට එබී බැලුවෙමි. කිසිදු ශබ්දයක් නැත. එහෙත් කාමරය තුළ තිදෙනෙකු සිටී. ඔවුන් ගොලු වී ඇති බවක් දක්නට ඇත. මා අනුව යමින් මිතුරන් තිදෙනාද කාමරයට එබී බලයි. ඔවුන් ආපසු හැරී යන්නේ කිසිවක් තේරුම් ගත නොහැකි බව මුහුනේ ඉරියව්වලින් පෙන්නුම් කරමිනි. නිහඩතාවය බිදිමින් මම කතා කළෙමි.

“අපිට කොස්සක් දෙන්න පුළුවන්ද”

        කතා නැතිවම එකෙකු පැමිණ ජනේලයෙන් කොස්සක් මා වෙත දික් කළේය. මා ඔහු වෙත සිනහවක් පළකල ද ඔහුට සිනහසීමට අමතක වී ඇතිවාක් මෙන් ආපසු හැරී ගොස් ඇදේ වැතිරුණේ‍ය. අනෙක් දෙදෙනාද පෙර මෙන්ම ඇදේ වැතිර සිටියෝය.

          සිදුවී ඇති දේ පිළිබදව කිසිත් සිතා ගැනීමට අපට ඉඩක් නොවූ අතර අපි ද කාමරය කඩිනමින් පිරිසිදු කරීමට යොමුවුනි. ඉන් අනතුරුව අපගේ බෑග් හා වෙනත් අප සතුව පැවති දේවල් තරමක් දුරට ස්ථාන ගත කළ අතර ඒ අතරම ඇදුම් මාරු කිරීමද සිදු විය. ඉන් අනතුරුව පළමු වරට කාමරයට පිටින් ඇතුල් වෙන දොර හැර නාන කමරයට ගොස් මුහුණ සොදා ගෙන නැවතත් කාමරයට පැමිණ දොර වසා ගතිමු. මෙම ගමනේ දී අප කොතරම් කැළඹී සිටියේද කියතොත් එකා පසුපස එකා ලෙස (කුඩා දරුවන් මෙන්) ගිය අතර මගදී හමු වූ කිසිවෙකු දෙස හැරී නොබැලූ අතර කිසිවකුට සිනාසීමද නොකරන ලදී. මග දී හමුවූ කිසිවකුත් කිසිවකු සමග කතා කළ බවක් නොපෙනුනි.

          අනතුරුව එළඹි කාලය අප තිදෙනා එකිනෙකාට දැන හදුනා ගැනීමට අවස්ථාවක් විය. මම කුරුණෑගල කියමින් ආරම්භ කරමින් මා පිළිබද කෙටි විස්තරයක් කළෙමි. තරමක් උස වයසින් වැඩිමහළු පෙනුමක් ඇත්තා “චමින්ද “විය. පොලොන්නරුවෙන් පැමිණි ඔහුට එක් වැඩිමහළු සහොදරියක් පමණක් සිටින බව පැවසීය. අප දෙදෙනාට වඩා පැහැපත් පෙනුමක් තිබනේ නුවරඑලියේ කොත්මලෙන් පැමිණි “රසික”ටය. ආගිය තොරතුරු මෙසේ කතා කරමින් සිටි අපට මේ වනතුරුත් අපේ අසල්වැසි කාමරයෙන් කිසිදු ශබ්දයක් නොඇසුනි. ඔවුන් කවුරුන්ද?

          තවත් පැනයක් මා හට තිබුනි. ඒ මා මිත්‍ර කුලේට සිදුවූයේ කුමක්ද? යන්නයි. කෙසේ වෙතත් මේ වන විට හිරු බැස යාමට ආසන්න වෙමින් පැවති අතර රාත්‍රී ආහාර සපයා ගැනීම පිළිබදවද අප කාත කළෙමු. මුලින් අපට කළ දැනුවත් කිරීම් අනුව රාත්‍රී ආහාර වේල කැන්ටිමෙන් ගැනීමට තීරණය කරන ලදී.

         කාමරයේ ඇදන් දෙකක් එක්කර තිබූ අතර අනෙක් දෙදෙනා එම ඇදන් තෝරා ගත්තෝය. තරමක් පැත්තකට වන්නට තිබූ ඇද මගේ බුක්තියට ගත්තෙමි. ඒ අසල බිත්තියේ වූ අල්මාරියට අපගේ ඇදුම් ඇසිරුවෙමු. ගෙන ඇවිත් තිබූ පොත් කිහිපය මේසයේ තැබුවෙමු. ඒ අතරම අසල්වැසියන් පිළිබදව සොයා බැලීමට සිත්විය. ආපසු බැල්කනිය හරහා ගොස් බලන විට ඔවුන්ගේ හැසිරීම් මදක් වෙනස්ව පැවති නිසා අප අප ගැන කියමින් ඔවුන් කවුරුන්ද යන්න විමසුවෙමු. වැලිමඩ, දෙහිඅත්තකණ්ඩිය හා ඇඹිලිපිටිය ප්‍රදේශවලින් පැමිණ තිබූ අපවැනිම නවකයින් ලෙස කලා පීඨයට පැමිණි සිසුන් තිදෙනෙකු බව දැනගත් විට සිතට සැනසීමක් දැනුනි. නමුත් තරමක් කතාව අඩු බව මේ වනතුරුත් අපට දැනුනා. අපේ කාමරයට පැමිෆනන ලෙස අප කළ ආරාධනාව පිළිගනිමින් ඔවුන් අප හා එක් උනා.

        මේ වනතුරු කිසිවකුත් අපේ  කාමරයට පැමිණ නොතිබීම සහනයට කරුණක්. ඒ අස්වැසිල්ල යම් මොහොතක් පමණයි තිබුනේ. දොරට කිසිවෙකුත් තට්ටු කරන ශබ්දයක් සමග " එක්ස්ක්‍යුස් මී " යනුවෙන් ඇමතීමක් පිටතින් ඇසුනා. 

මේ කවුරුන්ද?.....  "කැවුම් පියා" පිළිබද කතාව ඊළග ලිපියෙන්....... 

සරසවි මතක 02.

          සරසවි මතක ලිපි පෙලේ දෙවැන්න අද පටන් ගන්න හිතුවා. ඉතිං වසර ගනනාවක් පාසල් අධ්‍යාපනය ලබා ඒ තුළින් ලබාගත් දැනුම පැය කීපයකින් අගයමින් කළ පරීක්ෂණයක් හරහා සරසවියට තෝරා ගන්නා අතලොස්සෙන් එකෙක් වීමේ භාග්‍යය ලැබූ මම, අද ඒ ගමනේ තවත් එක් සන්ධිස්ථානයක.

        ශාලාවට ඇතුල් වෙද්දීම සිටි සොයුරන් කීප දෙනෙක් අප ඒ ආසන්නයේම තිබූ එක්තරා ශාලාවකට රැගෙන ගියා. ( පසුව දැනගත්තේ එය Common Room බව ) එහිදී ඔවුන් අපේ තොරතුරු විමසන ගමන් සංග්‍රහයක්ද කරනු ලැබුවා. ඉතාම සුහද ලෙස දයාබරත්වයෙන් හා සහෝදරත්වයෙන් ඇමතනු ලැබුවා. හැමදේම ඉතාම හොදින් . සමහර අයගේ දෙමව්පියන් ජේෂ්ඨ සිසුන් අගයමින් කතා කරනවා. දරුවන්ගෙන් වෙන්ව යන සමහර අය අඩනවා . මෙතැනදී මට සහ මිතුරු කුලේට වෙනස් අත්දැකීම්. හේතුව අපි සමග ‍නිවසින් පැමිණි කිසිවකුත් නොමැකිකම නිසාවෙන්.

       අපි දෙදෙනා සමග කතා කළ එක් ජේෂ්ඨ සිසුවෙක් අපිව දෙතැනකට යවනු ලැබුවේ එක් ප්‍රදේශයකින් පැමිණි අප එක්ව සිටීම සුදුසු නැති බව පවසමින්. තරමක් අකමැත්තෙන් උනත් ඒ දේ බාරගන්න උනා. සංග්‍රබ වලින් අනතුරුව අපි නේවාසිකාගාරයේ කාමරවලට යැවීම සදහා රැගෙන ගියා. එහිදී ශාලාධිපතිතුමා විසින් අංක 66 කාමරයට මා සමග තවත් දෙදෙනෙක් නම් කර ඊට අදාල වාර්ෂික ගාස්තු අයකරනු ලැබුවා. එමෙන්ම කාමරයට අදාල යතුරු හා බල්බ් 03 ක් ලබා දුන්නා.

      මා සමග සිටි දෙදෙනාගේම පියවරුන් යැයි සිතිය හැකි දෙදෙනෙක් ඔවුන් සමග සිටියත් මා රැගෙන ආ බෑගය ‍කරේ දමාගත් මා ඔවුන්ට එකතු උනා. අපේ කාමරය පෙන්වීම සදහාද අප සමග අයෙක් පැමිණියා. පිය ගැට පෙළක් ඔස්සේ ඉහලට නැගුන අප දෙවැනි ගොනැගිල්ලේ දෙවන මහලට ඇතුළු උනා.  පසු පසින් ම පැමිණි මා පසුකර යන එක් ජේෂ්ඨ සිසුවෙක් යැයි සිතිය හැකි අයෙක් "මල්ලී ගෙදරින් කවුරුත් ආවේ නැද්දැයි" ඇසුවා. 

     මම " නෑ අදනම් ආවේ නෑ. හෙට පවත්වන පිළිගැනීමේ උත්සවයට ඒ අය එනවා අයියේ " යනුවෙන් උත්තර දුන්නා. 

      " අයියේ.... ඈ බොල පට්ට ....ත්තෝ... හිටපන් රෑ වෙනකම් හොද පිළිගැනීමක් දෙන්න." යනුවෙන් දුන් පිළිතුරෙන් මා අන්දමන්ද වී ගියා. 

      මින් ඉදිරියට කතා කළ යුතු ආකාරය පිළිබදව, ඉදිරියේ දී මුහුණ දිය යුතු දේවල් පිළිබදව,  මීට වඩා කල්පනා කාරී විය යුතු බව මසිතට නිතැතින්ම නැගුනා. ඒ කල්පනාවෙන් යුතුවම 66 කාමරයට ඇතුළු උනේ මින් ඉදිරියට වසරක කාලයක් නිවහන වන්නේ මෙයම නොවේද යන අදහසත් ඇතිවමයි.

මතු සම්බන්ධයි.

ප.ලි. - මින් ඉදිරියට ලියන ලිපිවලදී සරසවි උප සංස්කෘතියේ වචන හා අසභ්‍ය යැයි සම්මත වචන භාවිතා වන බව සැලකුව මනාය.

කතන්දර 01

අද කතන්දර කීපයක් ලියන්න හිතුනා. මේ කතන්දරවලින් සමහර ඒවා මගේ මිතුරු අසංක ගේ නිර්මාණ.  ඒ නිසා ඔහුවත් මතක් කිරීම මගේ යුතුකමක්. කතන්දර හොදයි නම් යටින් සටහනක් තියන්නත් ඔබට අවස්ථාව ඇති බව මතක් කරනවා.

01. මැරතන් සිරා...

       මේ කතාව මීට වසර 15කට වඩා අතීතයේ ඇත්තටම සිදුවුන එකක් බව අසංක කියනවා. කතාවේ කතානායකයාගේ නම සිරිසේන. වැඩිපුරම ප්‍රසිද්ධ මැරතන් සිරා යන නමින්. හේතුව මේ පුද්ගලයා දිවීමට හපන්කම් දක්වන්නෙක් වීමයි. සිංහල අවුරුදු කාලෙට තියන අවුරුදු උත්සවවල ගම හරහා දිවීමේ තරගයක් ඇත්තේ කොතැනද සිරා අනිවාර්යෙන්ම එතැන ඇති. ඒ වගේම ජයග්‍රහණය අනිවාර්යෙන්ම ලැබෙන්නෙත් ඔහුටමයි.  සමහර තරගකරුවෝ ඔහු ඊන්නවනම් ආපසු ගිය අවස්ථාත් තියනවා. මේ දිවීමේ දක්ෂකම ඔහු පුහුනුවකින් ලබා ගත් දෙයක් එහෙම නම් නෙවෙයි. සහජයෙන්ම ගෙනාව දෙයක් තමයි. වැව් පිටිවල , වෙල් ඉපනැලිවල, හෙන්කනතු දිග, ගස් මුල් අස්සේ දිවීමෙන් ඉබේ ලැබුන පුහුණුවක් කීවොත් වඩාත් නිවැරදියි.

       ඉතින් දවසක් රෑ දෙගොඩහරි ජාමේ මගේ මිතුරා තවත් යාළුවෙකුත් සමග ගමනක් ගිහින් පා පැදියෙන් ආපසු ගෙදර එනවලු. ඔන්න එතකොටම මේ අපේ සිරා හති දාගෙන දුවනවලු. මේක තරගෙකට දුවන දිවිල්ලක් නොවෙන විත්තිය දන්න නිසාවෙන් මේ දෙන්නත් කඩිමුඩියේ මේ දුවමන මොකක්ද කියලා බැලුවා. බයිසිකලය ආපු හරවා ගෙන දෙන්නා පදිනවා සිරා දීව පැත්තට. ඔන්න ඉස්සරහින් සිරා දුවනවා පේනවා. එක්කෙනෙක් කටහඩ අවදි කළා.

    යාළුවා : සිරායියේ.... කොහෙද මේ මහ රෑ.... මොකද හදිසියක්ද...

    සිරා      : මහත්තයලා හදිස්සියක්ද කියලා අහනවා... මම... මේ පේනනේ නැද්ද ...දුවනවා...( හති දමමින්)

    යාළුවා : ඇයි ඇයි බන් සිරායියේ.... මොකක්ද ප්‍රස්නේ කියපන් කියපන් ...

    සිරා      : මහත්තයලා කතා කර ඉන්න වෙලාවක් නෑ... ( හති දමමින්) මට මාර වැඩේනේ උනේ...

     යාළුවා : හරි හරි ... ටිකක් නතර වෙලා කියපන්කෝ  ... මෙකද උනේ කියලා...

     සිරා   : (දුවමන නතර කරමින්) මගේ ගෙට හොරු පැන්නනේ... මේ දැන් ටිකකට කලින්....

    යාළුවා : කෝ.. කෝ හොරු කෙහේටද දිව්වේ මේ පැත්තටද.... යං... යං..අල්ලන්න... නගින්න සයිකලේට..

     සිරා :  මහත්තයා උන් දනනෑ වැරදි මිනිහා එක්කයි දුවන්න ආවේ කියලා උන් පහුවෙලා හුගක් වෙලා උන් කෙහේ දුවන්නද මාත් එක්ක.... ( හති දමමින්)

කතන්දර 01.

      අද ලිපිය සදහා කතන්දරයක් ලියන්න ඕනෑ කියලා හිතුව නිසා මම  මගේ මතකයේ තියෙන පැරණි කතාවක් ලියනවා. මේ කතාව කියද්දි අසංක කියන මගේ යාළුවා  අමතක කරන්න බෑ. හේතුව මට මේක කිව්වේ අසංක.

 01. බණ්ඩා සහ හාමු (කලවං නෙවෙයි.)

        විල්සන් හාමු එහෙම නැත්තං බේබි හාමු කියන්නේ ඒ කාලේ වලව් පරම්පරාවකින් පැවත ගෙන ආපු සෑහෙන් ප්‍රමාණයක වත්කමක් තිබුන ගම් පළාතේ (හොද /නරක) නමක් හදා ගත්ත පුද්ගලයෙක්. මේ හාමුට තිබුනා ලොකු පොල් වත්තක්. අක්කර 25 ක් 30 ක් පමණ විශාල. කාලයත් එක්ක රැක්ම බැල්ම අඩු වෙද්දී වත්තේ ඵළදාවත් එන්න එන්ම අඩු උනා. මේකට එක හේතුවක් තමයි පොල් හොරු කැඩිම. 

      මේ හොරකම් අල්ලා ගන්න හාමු විවිධ උපක්‍රම යෙදුවත් හොරු අල්ල ගන්න බැරි උනා. මුරකාරයෙක් ගත්තත් උගෙන් වැඩක් උනේ නැත්තේ හවස අට පහුවෙද්දී ඌ නිදාගන්න නිසයි. එකෙක් ඇවිත් මරලා ගියත් ඌ නෙවෙයි නැගිටින්නේ. මේකට මොකද කරන්නේ කියලා කල්පනා කරපු හාමු දවසක් තමාම හොරු ඇල්ලීමට යාමට හිතුවා. 

     ඉතිං සුපුරුදු පරිදි තුවක්කුවත් අතකින් අරගෙන ටෝර්ච් එක අනික් අතට අරගෙන හාමුම එදා වැඩේට බැස්සා. වත්ත පුරාම කැරකි කැරකි හොරු අල්ලාගන්න උත්සාහ කරමින් ගාලය ගතවෙනවා. මධ්‍යම රාත්‍රියත් ගත වෙලා පාන්දර යාමෙත් එළඹුනා. ටිකෙන් ටික හද පායාගෙන ආවා. මේ අතරතුර හාමුට පේනවා හෙවනැල්ලක් වගේ යමක් වත්තේ එහා කෙලවරින් මතු උනා. ටිකෙන් ටික වත්ත මැද්දට ආව සෙවනැල්ල පොල් ගහක්  ළගට යනවා නැවත වෙනත් ගහක් ළගට යනවා. හාමුත් පොල් ගහකට මුවා උනා වෙනදේ දැකගන්න. ටිකෙන් ටික ලං වෙන සෙවනැල්ල අදුනා ගන්න හාමුට වැඩි වෙලා ගියේ නෑ . මේ වත්තේ පොල් කඩන බණ්ඩා . මේකා මොකද මෙහෙ කරන්නේ කියලා හිතද්දිම බණ්ඩා එක පොල් ගහකට නගින්න ගත්තා. දැන් හාමුට තේරුණා වැඩේ. මූ හොරෙන් කඩන්න පොල් ඉතිරි කරලා තමයි පොල් මුරේ කඩන්නේ ඉතිං  අඩුවෙන්නේ නැතැයි ඵළදාව. 

      අද බෙල්ලෙන්ම අල්ල ගන්නම්කෝ මුන්දව . අරන් ගිහින් ආරච්චිල ළගට ගහනව දඩු කදේ. මෙහෙම හිතලා පොල් ටිකත් කඩනකම්ම හිටියේ බඩුත් එක්කම හොරු අල්ලගන්නයි. ඊට පසසේ ගහෙන් බහිද්දිම ළං උනා පොල් ගහ ළගට, පැන්න ගමන්ම අල්ල ගත්තා බණ්ඩා.

හාමු : ඈ.. බොල බණ්ඩෝ ... හොදයි නේද තොගේ කෙරුවාව... ඈ..

බණ්ඩා : අනේ... අනේ.. හාමු... අනේ හාමු.... අනේ...

හාමු :  අනේ හාමු.... අනේ...ඈ.. බොල තෝ... තෝ.. මගේ පොල් හොරෙන් කඩන්න ...

බණ්ඩා : අනේ..නෑ... අනේ.. හාමු...නෑ....හාමු.... අනේ...

හාමු :  මගේ පොල් හොරෙන් කඩනවා මදිවට තව බොරුත් කියන්න එනවා ... හිටපිය මම තොට හොද වැඩේ කරන්න වරෙන් යන්න ආරච්චිල ළගට යන්න ...

බණ්ඩා : අනේ....හාමු...මේ දැන්නම මේ විදියටම... මම හෙට උදේ එන්නම් හාමු.... අනේ හාමු...

හාමු :  ඔව්.. ඔව් දැන්මම ......මේ දැන්මම... ..වරෙන් ආරච්චිල ළගට යන්න ...

බණ්ඩා :හරි ...හාමු... මම  එන්නම් හාමු.... ඒත් හාමු... මම එහා වත්තෙත් පොල් කඩලයි ආවේ . මගේ සරමයි.. කමිසෙයි ඒ වත්තේ හාමු. මෙහෙම යන එක හරි නෑනේ හාමු . මගේ හොද හාමු. හාමුට පුළුවන්ද ඒ ටික  අරන් එන්න. මම මෙතැනම ඉන්නම්.

හාමු :  අනේ ..අනේ බණඩෝ ..තෝ මම කවුරු කියලද හිතුවේ.... යකෝ අපි හාමුලා... අපි තොපේ රෙදි අදිනවද.. අනික යකෝ මම ගියාට පස්සේ තෝ පැනලා දුවන්න නේද හිතුවේ. තොගේ ගොරක මදි මාව තම්බන්න. අපි රැවටෙයි තොපේ ඔය බටර්වලට.  මම මෙතනම ඉන්නවා තෝම ගිහින් අරන් වර....

තවත් කතා තියනවා... ප්‍රතිචාර දක්වන්නත් අවස්ථාව තියනවා.

සරසවි මතක 01.

        දිනය 2000 වසරේ පෙබරවාරි 06 වෙනිදා. සාමාන්‍යයෙන් පෙබරවාරි මාසයේ උදේට ගොඩක් සීතලයි. වෙනදා වගේම එදත් ඒ උදෑසන සීතල තිබුනා. ඒත් මට ඒක ගැන අද නම් හිතන්න වෙලාවක් නෑ. ඊයේ ඉදලා සූදානම් කරගත්ත දේවල් නැවතත් හරිද බලන ගමන් තවත් වැඩ කීපයක්ම කරන්න තිබුනා. කොහොම උනත් උදේ 10.00 වෙද්දී කුලේ ට පොරොන්දු උන විදියටම බස් නැවතුමට යන්න මම මගේ වැඩ කටයුතු ඉවර කර ගන්න හිතා ගත්තා. කුලේ කියන්නේ මගේ හෝඩියේ ඉදලම එකටම හිටිය යාළුවෙක්. කුඩා කාලේ ඉදලා එකට හිටියා වගේම ඉදිරියටත් ඌ මගේ තනියටත් එක්ක මේ ගමනට සම්බන්ද වෙන එකත් හොදයි.

       ගොඩක් දේවල් සූදානම් කරගෙන සිටිය නිසා ඉතාම පහසුවෙන් මට මගේ වෙලාවට වැඩ කරගන්න පුළුවන් උනා. ඊට පස්සේ කතා කරන්න හිටිය අයට කතා කරලා පයින් හන්දියට යන්න පිටත් උනා. ඒ අතර තුර කුමාර මගේ අතිජාත මිත්‍රයා පාපැදිය අරගෙන ආවා මාව ඇරලවන්න. ඉතිං ඇයි පයින් යන්නේ. නුපුරුදු උනත් පාපැදියේ ඉදගෙන යාම අද මම ඉදගත්තා.( වෙනදා මමයි පදින්නේ.) හන්දියට ගිහිල්ලා පැය බාගයකටත් වැඩියෙන් ඉන්න උනේ වෙනදා වගේම කුලේ පරක්කු නිසායි.

       කොහොම හරි ආව මුල්ම බසයේ නැග්ග අපි හිතින් ගමට ආයුබෝවන් කියමින් ටික දවසකට මේ පරිසරය, ගෙදර අය, හිතවතුන් ගෙන් මිදී යා යුතු ස්ථානයට යන්න පිටත් උනා.

        පැය තුනක විතර ගමනකින් පස්සේ අපි අද යන මේ ගමනේ එක්තරා කඩඉමකට එන්න හැකි උනා. පසුගිය දවස්වල හිසේ කෙස් ගනනට කියවපු දැනුත් අතේ තියන මේ ලිපියේ තිබුනේ " පේරාදෙනිය ගලහ හන්දියට" පැමිණෙන ලෙසයි. ඉන් අනතුරුව ඔබ ‍අදාල නේවාසිකාගාර තෙ රැගෙන යාමට ප්‍රවාහන පහසුකම් සපයනු ලැබේ කියලත් එහිම තිබුනා. ඉතින් ගලහ හන්දියෙන් බසයෙන් බැස්ස මගේ වගේම කුලේගේ හිතෙත් යම් තැතිගැස්මක් තිබුන බව කතාව අඩුවෙමින් තිබීමෙන් සහ මුහුනේ තිබුන අවිනිශ්චිත බැල්මෙන්  හොදින්ම තේරුණා. 

      ලොකු බෑගයකුත් කරේ එල්ලා ගෙන එන අපිව දැක්ක ඕනෑම කෙනෙකුට අපි සරසවියට එන නවක සිසුන් බව තේරුම් ගන්න අමාරු නෑ. ඒ වෙනකොට පනහක් හැටක් පමණ පිරිසක් අපි වගේම එතැන හිටියා. ඒ වගේම සමහර අය ඇරලවන්න ආව අය විදියට සැලකිය හැකි පිරිසකුත් හිටියා . ( දෙමව්පියන්, සහෝදර සහොදරියන් වගෙ  අය සමහර අය වාහනවලත් ඇවිල්ලා හිටියා) ඒ අතරතුර  කඩිමුඩියේ එහාට මෙහාට දුවන පිරිසකුත් හිටියා. " මල්ලිලා....ඔයාලා  අර මැයි මාර ගහ ළගට යන්න... ආ... නංගිලා ටික පාරෙන් එහා පැත්තට ගිහින් අර බස් හෝල්ට් එක ළගට... හරි... හරි.. ඉක්මනින් යන්න... හා... දැන් ඔය බස් එකට නගින්න..." එතැන හිටිය පොඩි රැවුලක් තිබුන කෙට්ටු අයියෙක් අපිට උපදෙස් දෙනවා.

      අපි දෙන්නත් ඒ උපදෙස් අනුව බස් එක දිහාවට යන්න පිටත්වුනා. මම වට පිට ටිකක් බැලුවේ අදුනන කෙනෙක් දැකගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන්. අපේ පාසලේ නම් පේරාදෙනිය සරසවියට සුදුසුකම් ලබුව වෙනත් අය හිටියේ නෑ. ඒත් වෙනත් තැනකදී හරි දැක ඇති අයෙක්වත් ඇත්ද?. ගැහැනු ළමුන් අතරේ කැපී පෙනෙන කෙනෙක් හිටියා. ඒ මුස්ලිම් කෙනෙක් ඈතටම ඇගේ ඔළුවේ තිබුන ආගමික සලකුණ පෙනුනා. ඇය දැක පුරුදු කෙනෙක් "ෆාතිමා"  GELT වලදී හමුවුන අසංකගේ යාළුවා. මගේ පංතියේ හිටිය හොදම මිතුරා අසංක තවමත් ගෙදර ඉන්නේ Colombo University එක Call කර නොතිබුන නිසා.  ඒ හැරුණාම දන්න හදුනන කිසිවෙක් නෑ. 

      බස් එකට ගොඩ උන මට ළගම තැනක ඉදගන්න ලැබුනා. යා යුතු දුර කොතරම්ද දන්නේ නැති උනත් ඉඩ තිබුන නිසා ඉදගත්තා. මා ළගම හිටියේ තරමක් කාල වර්ණ ‍කුඩා සිරුරක් තිබුන කෙනෙක්. ඔහු දකුණේ අම්බලන්ගොඩ කෙනෙක්. කතාව ටිකක් අමුතු විදියට. වැඩි විස්තර දැනගන්න වෙලාවක් නැති උනා. ඒ බස් රථය නේවාසිකාගාරය ළගට ඇවිත් නතර කරපු නිසා. විශාල මාරා ගස අසලින් බසයෙන් බැස බෑගයත් රැගෙන හෙමින් හෙමින් නේවාසිකාගාරය දෙසට මම කුලෙත් එක්ක පියවර මැන්නා. රතුපාටින් බර උන මැයි මාරා ගස් පේලියක් මැදින් මීටර් 50 ක් පමණ යාමෙන් අනතුරුව හිල්ඩා ඔබේසේකර ශාලාවට ලගා විය හැකියි. විශාල අකුරුවලින් "නවක ඔබ සාදරයෙන් පිළිගනිමු" සටහන් කරන ලද පුවරුවක් නේවාසිකාගාරයේ දොරටුව ඉදිරියේ තිබුනා. ඒ අසල මොහොතක් නතර උනේ නේවාසිකාගාරය පිටින් හරියටම දැක ගන්නයි. එහි කෙලවර නොපෙනුනත් දළ වශයෙන් මහල් තුනකින් සමන්විත විශාල ගොඩනැගිලි හතක් එක්කර තැනූවක් ලෙසට දැකගන්න හැකි උනා. සිතිවිලි අතරේ කිමිදෙමින් සිටි මා කුලේ ගේ වදනකින් ඉන් මිදී ඉදිරි කාලයේ මුහුණ දීමට සිදුවන දේවල් ගැන සිහි කරමින් පූධාන ගේට්ටුවෙන් නේවාසිකාගාරයට ඇතුල්උනා.

මතු සම්බන්දයි.

රාත්‍රිය 2 අස්වැන්න...

          රාත්‍රි ගනනාවක් වෙහෙස වී රැකගත් ගොයම පසුගිය සිකුරාදා ගෙට ගත්තා. මම මේ ගොවිකම කළේ කෑමට වී ටිකක් සපයා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය සපුරා ගැනීම සදහා උනත් තමන්ගේ ජීවිකාව ගොවිතැන කරගත් රටට බත සපයන අය කොතරම් දුකක් විදිනවද කියන එක නම් ඒ දවස් කීපයේ හොදින්ම අත්වින්දා....

         වී ගොවිතැන් කිරීම සදහා මේ වන විට ගොවියන්ට අධික පිරිවැයක් දරන්න වෙලා. ඒ රජය ලබා දෙන පොහොර සහනාධාරයත් ලැබෙද්දී. සාම්ප්‍රදායිකව යොදාගත් මිනිස් ශ්‍රමය වෙනුවට මේ වන විට යන්ත්‍රසූත්‍ර භාවිතය වැඩි වෙලා.  ‍ඒවාට ගෙවිය යුතු ගාස්තු ඉතාම අධිකයි. නොයෙකුත් හේතු රාශියක් තියනවා මිනිස් ශ්‍රමය යොදා ගැනීම ඈත්වීමට. පවුල්වල පිරිස අඩු වීම. කාන්තාවන් විවිධ රැකියා අවස්ථා සොයා අගනුවරට කේන්ද්‍ර ගත වීම. ගොවිතැනට ඇති සමාජ පිළිගැනීම අඩු වීම යන කරුණු ප්‍රමුඛ ඒවා.

        මේ තත්වයන් තුළ උනත් ගොවිතැන අත් නොහැර ඉන්න පිරිසට මෑත කාලයේ මුහුණ දීමට සිදුවුන වන අලි තර්ජනය නිසා කබලෙන් ලිපට වැටෙන්න වෙලා. මේ සදහා දීර්ඝ කාලීන විසදුමක් නම් පේනතෙක් මානයේ නෑ. කලින් කලට එන පැලැස්තර විසදුම් හැරුණවිට. පසුගිය සති දෙකේ මගේ ගමට අල්ලපු ගම් දෙකක දෙන්නෙක් අලි පහරදීම්වලින් මියගියා. එක පුද්ගලයෙක් මාළු වෙළදාම් කළ අයෙක්. හවස වෙළදාම් අවසන් වෙලා ගෙදර යන විට ප්‍රහාරයට ලක්වුනේ. අනෙක් කෙනා උදේ මිදුල අතුගාමින් සිටි වයසක කාන්තාවක්. බලධාරීන්ට මේ කතා ඇහෙන්නේ නැත්තේ ඔවුන්ට මේ තර්ජනය නොදැනෙන නිසා. ඩෙංගුවලට වඩා අලි පහරදීම් මරණ ප්‍රමාණය වැඩියි. මම දැනට සේවය කරන කොට්ඨාසයේ මාසෙකට දෙකකට එක් අලි පහරදීම් මරණයක් වාර්තා වෙනවා. 

       මම කළ ගොවිතැනේ ලාභය මොකක්ද කියලා කියන්නත් උවමනායි. අක්කර 1/4කට ටිකක් වැඩි කුඹුරක්. බුසල් 35ක විතර අස්වැන්නක් තිබුනා. කිලෝ නම් 700ක් පමණ.  එයින් කිලෝ 200 ක් විතර අප්පච්චිට දුන්නා ප්‍රතික්ෂේප කිරීම් මැද්දෙම. ඉතිරි ටික කාලෙකට අපිට සෑහෙයි. මොනවා කරන්නත් කළින් කොටවෙහෙරට ගිහිල්ලා කිරි උතුරන්න උවමනායි. ඉදිරියේ දී සතියකට එක් ලිපියක්වත් ලියන අදහසින් අදට ලිපිය හමාර කරනවා.

       

රාත්‍රිය....

        රාත්‍රි උදාවන්නේ පෘතුවියේ භ්‍රමණය හා පරිභ්‍රමණය යන ක්‍රියාවන් නිසාවෙන් බව ඉගෙන ගතතේ 6 වසර තරම් කුඩා කාලයේදී... (විද්‍යාව පාඩමේදී) ඒ කියනනේ මේ සිද්ධියට පෘතුවිය වගේම සූර්යාත් එක ලෙසම බලපානවා. අපිට රාත්‍රිය විවේක කාලයක් උනත් ලෝකේ සමහර රටවල සමහර නගරවලට නම් ඒක අදාල නෑ. පැය 24ම නොනිදන නගර තියනවානේ. ලංකාවෙත් එහෙම තැන් නැතිවා නෙවෙයි.

       දුප්පත් ගැමියෙකු රාත්‍රිය දුටුව ආකාරය පුංචිකාලේ පාඩම් පොතක කවි පන්තියක තිබුනා.  එයට අනුව නම්  රාත්‍රිය දේව දූතයෙක්. තමනගේ විඩාව නිවන. ඔහු තම කළුවා නම් ගවයාට ඒ බව කියනවා ඉතාම දුක්බර විදියට....

      රාත්‍රිය සුන්දරයි. ඒකේ විවාදයක් නෑ. ඒ සුන්දරත්වය එක් කරන දේ අතර සදට හිමි වෙන්නේ ප්‍රධාන තැනක්. රාත්‍රියට සෞම්‍ය බව එකතු කරන්නේ සදයි. රාත්‍රි ලස්සන කරන තවත් සදට සම්බන්ද දෙයක් තමයි කුමුදු මල්. මුළු රාත්‍රියම සුවදවත් කරන්නේ මේ කුමුදු මල් තමයි. ඒ නිසා සදත් කුමුදු මලුත් අතර නොබිදිය හැකි සබදතාවක් තියෙනවා.

      රාත්‍රිය සුන්දරත්වය විදින්න නම් ඊට සමීප වෙන්න ඕනෑ. එහෙම නැත්නම් ඒ අත්දැකීම විදින්න බෑ. මමත් පසුගිය දවස් ටිකේ රාත්‍රියට හරිම ලං වුනා. ඒ මගේ කුඹුර රකින්න (අලින්ගෙන්) රාත්‍රියේ වැඩි කොටසක් ගෙවන්න  සිද්ධවුන නිසයි. මම වගේම අපේ ගමේ බොහෝ දෙනෙකුට රාත්‍රිය නිදි වර්ජිතව ඉන්න සිද්ධවෙලා. සමහර අය ගස් උඩ පැල් හදාගෙන. සමහරැන් ගිනි ගොඩවල් ගහගෙන මේ සදහා මහන්සි වෙනවා.ඒ අතින් නම් ඉතින් කියලා වැඩක් නෑ. මේ මොන දේකළත් එක මොහොතක් මග හැරුනොක් ඉවරයි. 

     රාත්‍රිය එක එක අයට එක එක විදියට දැනෙන්න පුළුවන්. අසුන්දර දෙයක් විදියට දකින අයත් ඇති. කොහොම උනත් මේ ටිකත් හිතන්න වටිනවා. රාත්‍රිය උදාකරන්න  සම්බන්ධ උනත්, සෞම්‍ය සදට ඒ එළිය ලබා දෙන්න උදව් කළත් හිරුට නම් කවමදාකවත් රාත්‍රියේ සුන්දරත්වය විදින්න නම් බෑ. එහෙම නේද?

     

මගේ බ්ලොග් සටහන ගැන.

         ටික කාලයක් බ්ලොග් එක අමතක කරලා තිබුනේ... ඒනිසා අළුතෙන් මොනවත් ලියන්න හිතුනේ නෑ.

කොහොම උනත් මම බ්ලොග් එකක ලියන්න හිතුවේ මගේ අදහස් කියන්නම නෙවෙයි. සමහර විටක මේක කවුරුත් බලනවද කියන්න මම දන්නෙත් නැහැ. මට අවශ්‍යතාවය තිබුනේ මේ දේ  කරන්න පුළුවන් දෙයක්ද කියන එක දැනගන්න විතරයි.

         ඒත් මෙහෙමත් හිතනවා. යමක් කරන එක නොකර ඉන්නවට වඩා දශමයක් හරි හොදයිනේ. මේ අදහස මගේ හිතට වැටෙන්න අද උදේ මම දැක්ක දෙයකුත් තරමක් දුරට බලපෑවා. ඒ.... කියන්නේ... මගේ පාසල ළගින් අද එන විට දැක්ක වගන්තියක්. මෙහෙම පාසැලේ තාප්පයේ ලියලා තිබුනා. 

" ඉතාම සරු භුමියක් පවා වගා නොකළහොත් 

වල් පැළවලින් පිරෙනු ඇත"

           මේ වගන්තිය කොතරම් නිවැරදිද කියලා මම බස්රථයේ එන ගමන් කල්පනා කළා. මට හිතෙනවා මා තුළ තිබූ යම් යම් හැකියාවන්ට මේ ඉරණම අත්වෙලා නේද කියලා. ඒ නිසයි මම අද සටහන ලියද්දි මුලින්ම කීවෙත් බ්ලොග් එකක් ලියන එක මට කරන්න පුළුවන් දෙයක්ද කියලා දැනගන්න විතරයි මට ඕනෑ උනේ කියලා.

           අර වගන්තිය දැක්ක මට හිතුනා අදම අළුත් සටහනක් ලියන්න ඕනෑ කියලා. ඒ ගැන ඔබ මොනවද හිතන්නේ....

දෙවන දිග හැරුම ...

පළමු ලිපියෙන් පස්සේ දෙවැන්නකට යන්නට අවකාශයක් තිබුනේ නෑ....

වැඩිපුරම ඒ සදහා උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ කීවොත් තමා නිවැරදි..

මට හිතුනා මගේ අතී‍ත මතකයේ රැදුනු සිදුවීමක් අකුරු කරන්නට..

මේ සිදුවීම වෙද්දී මම ප්‍රාථමික පංතියක. 6-7 වගේ පංතියක ඉන්න ඇති මගෙ හිතේ... ඒ දිනවල පේරාදෙනිය සරසවියේ පැවැත්වුන වෛද්‍ය ප්‍රදර්ශනයක් නැරඹීම සදහා උ.පෙළ සිසුන් අධ්‍යාපන චාරිකාවක් සංවිධානය කරලා තිබුනා. ඊට මගේ සහෝදරියත් එකතු උනා. එදා උදේම ඇයත් එක්ක පාසල අසලට මම ආවේ වෙනදත් පාසල් එන්නේ ඇයත් සමගම නිසයි. 

 පාසලේ ගේට්ටුව ලගදි මටත් හිතුනා මේකට සම්බන්ධ වෙන්න. ඒත් ගැටළු කීපයක්.....

මේකට යන්නේ  උ.පෙළ සිසු සිසුවියන් විතරයි.

පාසැල පැවැත්වෙන දිනයක්.

වෙනත් පංතියක ළමයෙක් එක්ක යන්න විදුහල්පතිතුමා අවසර දෙන්නෑ...

වැදගත්ම එක මම ගියොත් අපේ අක්කට විලංගු වැටෙනවා...

දැන් ගමන පිටත් වෙන්න ආසන්නයි...

කිසිම ගුරුවරයෙක් කැමති නෑ මාව එක්ක යන්න.. ඒක අනවශ්‍ය වගකීමක් දරන්න වෙන වැඩක් නිසා...

ඔන්න හොදම වෙලාව. මගේ ඇස්වලින් වැස්ස වහින්නයි හදන්නේ....

රූප අපැහැදිලි වේගන යනවා...බස් එකට ළමයි ටික නැගලා.. 

මේ වෙලාවේ උ.පෙළ අංශ භාර විදුහල්පතිතුමා අවසානයටම බස් එකට නගින්න එනවා... මාව දකිනවා...

ඇයි කියලා අහනවා මම විස්තරේ උඩින් පල්ලෙන් කියනවා... බස් එක ටික ටික ඉස්සරහට අදිනවා..

හා..හා.. මේ පැටියත් අරං යමු කියන ගමන් මාවත් උස්සලා පා පුවරුවේ උඩින්ම  තිබ්බා. හරියට හීනයක් වගේ...

එදා පේරාදෙනිය සරසවියේ වෛද්‍ය පීඨයේ දවසම ගත කරමින් ප්‍රදර්ශනය නරඹන ගමන් හිතට පුංචි සිතිවිල්ලක් ආවා කවදා හරි දවසක මෙහි අධ්‍යාපනය ලබන්න ඇත්නම්...‍ මේ පරිසරයේ සුන්දරත්වය විදින්න ඇත්නම්... 

වසර 2000 පෙබරවාරි 05 වෙනිදා මගේ ජීවිතයේ අමතක නොවෙන දිනයක් වන්නට මේ සිදුවීම තරමක් දුරට හරි බලපාන්න ඇති..

පළමු දිගුහැරුම.

වසර තිස් පහක්.... දිගු කාලයක්....
ම්..හු...
නෑ... එච්චරම දිග කාලයකුත් නෙවෙයි.
ඒත් මිනිස් ජීවිතයක හරි අඩක්ම ගෙවිලා...
එහෙනම් ඉතිං දිග කාලයක් තමයි...

මේ කාලය තුළ මම මොනවද කරල තියෙන්නේ ?

මුකුත්ම නැද්ද?

.......................................................................

නෑ... මම ගොඩක් දේ කරල තියනවා...
අද වෙනකොට ගොඩක් දේ කරල තියනවා.

අධ්‍යාපනය.... සෑහෙන්න දේවල්...
පාසල.... එතනින් එහාට සරසවිය....
විවධ විෂයන්....
තාක්ෂණය....
සාහිත්‍යය කලාව....
ආගම....

මේ හාරහා ලබාගත්තු දේවල් ගොඩයිනේ....
රැකියාව...
බිරිද සහ දෝනී....
මා වටේ ඉන්න මිතුරන්....
නිවස...

මෙහෙම බැලුවාම ගොඩක් දේවල් මම කරලා තියනවනේ ....

අද ඉදලා සිංහලෙන් "බ්ලොග් එකකුත්" ලියන්නයි යන්නේ