සරසවි මතක ලිපි පෙලේ දෙවැන්න අද පටන් ගන්න හිතුවා. ඉතිං වසර ගනනාවක් පාසල් අධ්‍යාපනය ලබා ඒ තුළින් ලබාගත් දැනුම පැය කීපයකින් අගයමින් කළ පරීක්ෂණයක් හරහා සරසවියට තෝරා ගන්නා අතලොස්සෙන් එකෙක් වීමේ භාග්‍යය ලැබූ මම, අද ඒ ගමනේ තවත් එක් සන්ධිස්ථානයක.
ශාලාවට ඇතුල් වෙද්දීම සිටි සොයුරන් කීප දෙනෙක් අප ඒ ආසන්නයේම තිබූ එක්තරා ශාලාවකට රැගෙන ගියා. ( පසුව දැනගත්තේ එය Common Room බව ) එහිදී ඔවුන් අපේ තොරතුරු විමසන ගමන් සංග්‍රහයක්ද කරනු ලැබුවා. ඉතාම සුහද ලෙස දයාබරත්වයෙන් හා සහෝදරත්වයෙන් ඇමතනු ලැබුවා. හැමදේම ඉතාම හොදින් . සමහර අයගේ දෙමව්පියන් ජේෂ්ඨ සිසුන් අගයමින් කතා කරනවා. දරුවන්ගෙන් වෙන්ව යන සමහර අය අඩනවා . මෙතැනදී මට සහ මිතුරු කුලේට වෙනස් අත්දැකීම්. හේතුව අපි සමග නිවසින් පැමිණි කිසිවකුත් නොමැකිකම නිසාවෙන්.
අපි දෙදෙනා සමග කතා කළ එක් ජේෂ්ඨ සිසුවෙක් අපිව දෙතැනකට යවනු ලැබුවේ එක් ප්‍රදේශයකින් පැමිණි අප එක්ව සිටීම සුදුසු නැති බව පවසමින්. තරමක් අකමැත්තෙන් උනත් ඒ දේ බාරගන්න උනා. සංග්‍රබ වලින් අනතුරුව අපි නේවාසිකාගාරයේ කාමරවලට යැවීම සදහා රැගෙන ගියා. එහිදී ශාලාධිපතිතුමා විසින් අංක 66 කාමරයට මා සමග තවත් දෙදෙනෙක් නම් කර ඊට අදාල වාර්ෂික ගාස්තු අයකරනු ලැබුවා. එමෙන්ම කාමරයට අදාල යතුරු හා බල්බ් 03 ක් ලබා දුන්නා.
මා සමග සිටි දෙදෙනාගේම පියවරුන් යැයි සිතිය හැකි දෙදෙනෙක් ඔවුන් සමග සිටියත් මා රැගෙන ආ බෑගය කරේ දමාගත් මා ඔවුන්ට එකතු උනා. අපේ කාමරය පෙන්වීම සදහාද අප සමග අයෙක් පැමිණියා. පිය ගැට පෙළක් ඔස්සේ ඉහලට නැගුන අප දෙවැනි ගොනැගිල්ලේ දෙවන මහලට ඇතුළු උනා. පසු පසින් ම පැමිණි මා පසුකර යන එක් ජේෂ්ඨ සිසුවෙක් යැයි සිතිය හැකි අයෙක් "මල්ලී ගෙදරින් කවුරුත් ආවේ නැද්දැයි" ඇසුවා.
මම " නෑ අදනම් ආවේ නෑ. හෙට පවත්වන පිළිගැනීමේ උත්සවයට ඒ අය එනවා අයියේ " යනුවෙන් උත්තර දුන්නා.
" අයියේ.... ඈ බොල පට්ට ....ත්තෝ... හිටපන් රෑ වෙනකම් හොද පිළිගැනීමක් දෙන්න." යනුවෙන් දුන් පිළිතුරෙන් මා අන්දමන්ද වී ගියා.
මින් ඉදිරියට කතා කළ යුතු ආකාරය පිළිබදව, ඉදිරියේ දී මුහුණ දිය යුතු දේවල් පිළිබදව, මීට වඩා කල්පනා කාරී විය යුතු බව මසිතට නිතැතින්ම නැගුනා. ඒ කල්පනාවෙන් යුතුවම 66 කාමරයට ඇතුළු උනේ මින් ඉදිරියට වසරක කාලයක් නිවහන වන්නේ මෙයම නොවේද යන අදහසත් ඇතිවමයි.
මතු සම්බන්ධයි.
ප.ලි. - මින් ඉදිරියට ලියන ලිපිවලදී සරසවි උප සංස්කෘතියේ වචන හා අසභ්‍ය යැයි සම්මත වචන භාවිතා වන බව සැලකුව මනාය.
