රාත්‍රි ගනනාවක් වෙහෙස වී රැකගත් ගොයම පසුගිය සිකුරාදා ගෙට ගත්තා. මම මේ ගොවිකම කළේ කෑමට වී ටිකක් සපයා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවය සපුරා ගැනීම සදහා උනත් තමන්ගේ ජීවිකාව ගොවිතැන කරගත් රටට බත සපයන අය කොතරම් දුකක් විදිනවද කියන එක නම් ඒ දවස් කීපයේ හොදින්ම අත්වින්දා....
වී ගොවිතැන් කිරීම සදහා මේ වන විට ගොවියන්ට අධික පිරිවැයක් දරන්න වෙලා. ඒ රජය ලබා දෙන පොහොර සහනාධාරයත් ලැබෙද්දී. සාම්ප්‍රදායිකව යොදාගත් මිනිස් ශ්‍රමය වෙනුවට මේ වන විට යන්ත්‍රසූත්‍ර භාවිතය වැඩි වෙලා. ඒවාට ගෙවිය යුතු ගාස්තු ඉතාම අධිකයි. නොයෙකුත් හේතු රාශියක් තියනවා මිනිස් ශ්‍රමය යොදා ගැනීම ඈත්වීමට. පවුල්වල පිරිස අඩු වීම. කාන්තාවන් විවිධ රැකියා අවස්ථා සොයා අගනුවරට කේන්ද්‍ර ගත වීම. ගොවිතැනට ඇති සමාජ පිළිගැනීම අඩු වීම යන කරුණු ප්‍රමුඛ ඒවා.
මේ තත්වයන් තුළ උනත් ගොවිතැන අත් නොහැර ඉන්න පිරිසට මෑත කාලයේ මුහුණ දීමට සිදුවුන වන අලි තර්ජනය නිසා කබලෙන් ලිපට වැටෙන්න වෙලා. මේ සදහා දීර්ඝ කාලීන විසදුමක් නම් පේනතෙක් මානයේ නෑ. කලින් කලට එන පැලැස්තර විසදුම් හැරුණවිට. පසුගිය සති දෙකේ මගේ ගමට අල්ලපු ගම් දෙකක දෙන්නෙක් අලි පහරදීම්වලින් මියගියා. එක පුද්ගලයෙක් මාළු වෙළදාම් කළ අයෙක්. හවස වෙළදාම් අවසන් වෙලා ගෙදර යන විට ප්‍රහාරයට ලක්වුනේ. අනෙක් කෙනා උදේ මිදුල අතුගාමින් සිටි වයසක කාන්තාවක්. බලධාරීන්ට මේ කතා ඇහෙන්නේ නැත්තේ ඔවුන්ට මේ තර්ජනය නොදැනෙන නිසා. ඩෙංගුවලට වඩා අලි පහරදීම් මරණ ප්‍රමාණය වැඩියි. මම දැනට සේවය කරන කොට්ඨාසයේ මාසෙකට දෙකකට එක් අලි පහරදීම් මරණයක් වාර්තා වෙනවා.
මම කළ ගොවිතැනේ ලාභය මොකක්ද කියලා කියන්නත් උවමනායි. අක්කර 1/4කට ටිකක් වැඩි කුඹුරක්. බුසල් 35ක විතර අස්වැන්නක් තිබුනා. කිලෝ නම් 700ක් පමණ. එයින් කිලෝ 200 ක් විතර අප්පච්චිට දුන්නා ප්‍රතික්ෂේප කිරීම් මැද්දෙම. ඉතිරි ටික කාලෙකට අපිට සෑහෙයි. මොනවා කරන්නත් කළින් කොටවෙහෙරට ගිහිල්ලා කිරි උතුරන්න උවමනායි. ඉදිරියේ දී සතියකට එක් ලිපියක්වත් ලියන අදහසින් අදට ලිපිය හමාර කරනවා.
